Mama

Ik loop op de plek waar je ziel wordt ge-eerd. Soms pink ik een traantje weg, vaak niet. Twee en een half jaar kon ik niet om jou huilen. Nu is het zover. Wat iedereen mij met wijze woorden zachtjes toefluisterde. Ik stort op de grond. Je hart wordt genadeloos uit je borstkast gerukt. Je poppengezichtje wordt met honderden spieren aangetrokken tot een droevige Barbie. En geen Ken naast je die je pijn mee voelt. Je moet het alleen voelen. Want geen enkele ziel zal dit voelen, zoals ik dit voel. Jij was mijn Mama, en van niemand anders. Dit is wat ik nooit gemeend kon voelen, maar nu wel. Je kan er af en toe een woord over kwijt. "Achja, het is nou eenmaal zo..".
Mijn mooie Moeder. Jij hebt meer dan 18 jaar geleden jouw lichaam uitgeleend voor mij. Mijn poep van mijn zachte baby-billetjes geveegd. Voor mij gezorgd tot in zo verre jij dat toen kon.
Ik heb jou mooie en blanke huid, met nog steeds baby zachte billetjes. Jouw integere, maar vooral indringende vrij blik, die soms tevoorschijn wordt getoverd door een mooie zin, of een onverwachts kadootje. Jouw goede hart & liefheid. Jouw onzekerheid. Helaas vind ik jouw waardigheid en doorzettingskracht niet terug in mijn bloed. Misschien zit het er wel. Maar na 15 jaar van mijn te mogen genieten en on-genieten, mocht jouw innerlijke ster niet meer de tijd nemen om die kwaliteiten bij mij los te maken. De tijd was op. En voor jouzelf mocht je eindelijk gaan. Verlost van de pijn.
Tranen van gemeend gemis en ontevredenheid belichten nu mijn ziel, maar door jouw innerlijke ster die nog steeds als een gedemt vuurtje schijnt, kan ik jou niet missen.